Σχετικά με το αυτονόητο, στην Ελλάδα της μεταμνημονιακής θλίψης

«Το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά»

Σχετικά με το αυτονόητο, στην Ελλάδα της μεταμνημονιακής θλίψης

10/03/2014

 

5 μέρες τώρα μαίνεται ο πόλεμος για το αν, ο Δημήτρης Κουφοντίνας δικαιούται να καταγράφει την εμπειρία , ο Νίκος Γιαννόπουλος να σχολιάζει την ιστορία και οι εκδόσεις Λιβάνη να εκδίδουν βιβλία. Δηλαδή, τα αυτονόητα!

5 μέρες σιωπήσαμε, παραμένοντας σκεπτικοί.

5 μέρες το βιβλίο «Γεννήθηκα 17 Ν» κάνει το ταξίδι του, ένα ταξίδι στις καρδιές των ανθρώπων. Εκείνων που νοιώσαμε τουλάχιστον άπαξ, τη βαριά βεβαιότητα του «άλλο το δίκιο-άλλος ο νόμος». Όσων… Ίσως όλων… από ότι δείχνει η δήλωση κεντρικού βιβλιοπωλείου, με βάση την οποία «πουλιέται ένα αντίτυπο το λεπτό»!!!

Σήμερα, επανερχόμαστε στην δημοσιότητα όχι μόνο για να καταγγείλουμε το κράτος που καταπατά ανερυθρίαστα τα στοιχειώδη δικαιώματα του Δημήτρη Κουφοντίνα, αφού απορρίπτει 4 χρόνια τώρα το δικαίωμα της άδειας χωρίς καν αιτιολογία, θεσμίζοντας έτσι και δια αυτής της εξαίρεσης, την νομιμότητα της ανομίας του. Αλλά, κυρίως για να εξάρουμε εκείνον που με τον οποιονδήποτε τρόπο κρατά στα χέρια του το βιβλίο «Γεννήθηκα 17 Ν», αφού επιτέλους πήρε την ευθύνη που του αναλογούσε: ΤΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙ

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι αντίπαλος του κράτους. Προφανώς, το υπαλληλικό προσωπικό του θέλει να τον εξοντώσει. Εεεεε θα σκεφτείτε, σιγά το νέο! Εδώ το κράτος εξοντώνει εμάς, τους εξ αντικειμένου απειλούμενους και ποτέ απειλητικούς, «τον επιχειρησιακό υπεύθυνο» της 17 Ν, θα αφήσει; Ιδιαζόντως όμως επίμονο, όπως ποτέ άλλοτε μέχρι σήμερα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, εν προκειμένω, μάχεται. Μάχεται να απαλείψει, όχι μόνο, τις για-λίγο-ελεύθερες-μέρες-του Κουφοντίνα αλλά ακόμα και, τις για-πάντα-ελεύθερες-λέξεις-του.

Όποιος διαβάσει το βιβλίο, θα ξέρει αυτό, που από πάντα γνώριζε αλλά αρνιόταν να το ονομάσει. Ας το πούμε απλά, ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Δηλαδή τα αυτονόητα!

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας ήταν και παραμένει επικίνδυνος. Οι λέξεις του, μάρτυρες μιας εποχής, πάντα παρούσας, που το νόημα υπεράσπιζε και θα υπερασπίζει την καταγωγή του από την πράξη. Η έκδοση ενός βιβλίου (όχι καθενός βιβλίου) στοιχειοθετεί πράξη υπέρ του Νοήματος. Και αυτό με τη σειρά του, ως ο μόνος αδιάβλητος φορέας της Ιστορικής Αλήθειας έρχεται να ανατοποθετήσει τα δεδικασμένα εκεί που τω όντι ανήκουν: σε επί μέρους εννοιολογικές κατηγορίες, αμιγώς τεχνικού ενδιαφέροντος.

Σήμερα πιο επιτακτικά παρά ποτέ, με φόντο την Ελλάδα της μεταμνημονιακής θλίψης, το αυτονόητο ερίζει για τα περιεχόμενα του. Επαναφέρει, επινοεί, συμφύρεται και με κόπο κερδίζει εκ νέου, την αξιοπρέπεια του.

Κοντολογίς, ο θόρυβος γύρω από το βιβλίο ήρθε να μεταφράσει αριθμητικά δια των πωλήσεων, και σημασιολογικά δια των συν(γ)κινήσεων την αλήθεια των πραγμάτων. Το ότι δηλαδή «το πάθος για την Λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά»

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ