Με τις Πρωτομαγιές των εξεγέρσεών μας

Να ανατρέψουμε το καθεστώς της βίας και της εκμετάλλευσης

«Επαναλαμβάνω ότι είμαι εχθρός της τάξης που επικρατεί σήμερα και επαναλαμβάνω ότι θα την πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις όσο μπορώ ακόμα να ανασαίνω… Σας απεχθάνομαι! Απεχθάνομαι την τάξη σας, τους νόμους σας, την εξουσία σας που στηρίζεται στη βία. Κρεμάστε με γιαυτό!» (ΛΟΥΙΣ ΛΙΝΓΚ, αναρχικός εργάτης του Σικάγο, καταδικάστηκε σε θάνατο)

Από την Αίγυπτο, την Τυνησία, το Μπαχρέιν, τη Συρία, τη Λιβύη, μέχρι το Λονδίνο εκατομμύρια καταπιεσμένοι, εργαζόμενοι και νέοι αμφισβητούν, διαδηλώνουν και εξεγείρονται, ενάντια στα καθεστώτα της εκμετάλλευσής τους, αρνούμενοι να αποδεχθούν την απολυταρχία και το δεσποτισμό των ντόπιων και υπερεθνικών ελίτ και τη συνεχιζόμενη εξαθλίωσή τους. Με τις ίδιες τους τις ζωές ξαναγεννούν τις ελπίδες για τη δυνατότητα στην εποχή μας να γίνουν πράξη τα απελευθερωτικά οράματα ως επίδικα του τώρα, οι καθημερινές ανατροπές ως αναγκαιότητα για το χειραφετημένο μέλλον.

Η βαθιά συστημική κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού βρίσκει την εργαζόμενη πλειοψηφία -ελλήνων και μεταναστών- αντιμέτωπη με μια ολοκληρωτική επίθεση της άρχουσας τάξης, των πολιτικών της εκπροσώπων και των διεθνών της συμμάχων, για την ανασυγκρότηση των άμεσων και στρατηγικών της επιλογών. Η πρωτοφανής λεηλασία της εργασίας προς όφελος μιας μόνιμης αναδιανομής υπέρ του κεφαλαίου φτωχοποιεί και στέλνει στο περιθώριο μεγάλα τμήματα εργαζομένων και νεολαίων, στο όνομα της αποτροπής μιας «εθνικής χρεωκοπίας», με προαπαιτούμενο την καπιταλιστική ανάπτυξη με κινέζικο πρόσημο και την υποταγή της κοινωνίας στους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς της εξουσίας.

Το διαρκώς αναθεωρούμενο μνημόνιο Τρόικας, κυβέρνησης, αφεντικών, σπέρνει το φόβο για το πετσόκομμα στα εναπομείναντα πενιχρά εισοδήματα των μισθών, το ξεχαρβάλωμα στις εργασιακές σχέσεις, τον εφιάλτη της ανασφάλειας. Η ασυδοσία των αφεντικών φέρνει τον εκβιασμό για μεσαιωνικού τύπoυ συμβάσεις εργασίας, τα καθεστωτικά ΜΜΕ την αποχαύνωση και την υποταγή, οι πραιτοριανοί του κράτους τον τρόμο για την αποτροπή των εξεγέρσεων που έρχονται.

Με το συνδικαλισμό της συνδιαχείρισης να στέκεται ανάχωμα στις εκρήξεις των αγώνων, τα εκφυλισμένα όργανά του να ενισχύουν την αναποτελεσματικότητα και την αναμονή, την Αριστερά της υπευθυνότητας και των ποσοστών να «οργανώνει» λογιστικούς ελέγχους και λαϊκές οικονομίες, η γενικευμένη απόγνωση και η κοχλάζουσα αγανάκτηση ψάχνει δρόμους έκφρασης στα μονοπάτια της αυτοοργάνωσης, στον αγώνα της Κερατέας, του δεν πληρώνω στους δρόμους, στις συνελεύσεις, επιτροπές και καταλήψεις, στους ανεξάρτητους αγώνες στους χώρους δουλειάς, στην αναγκαιότητα των μορφών αυτοδιαχείρισης της ζωής, για την κατάκτηση του τώρα σαν προοπτική για το επαναστατικό αύριο.

Μπορούμε να τους νικήσουμε!
Με την παρακαταθήκη της εξέγερσης του Δεκέμβρη, το πάθος των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων, την οργή των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων και νεόπτωχων, που δημιουργεί το σύστημα της λεηλασίας και της ταξικής κυριαρχίας, ας υψώσουμε αντεπίθεση μαζικής και γενικευμένης ανυπακοής παντού, έξω και κόντρα στους θεσμούς του καθεστώτος της βίας -κόμματα εξουσίας, κατασταλτικούς μηχανισμούς, κρατικά και εργοδοτικά συνδικάτα, τις διαμεσολαβήσεις, τις δομές και τα όργανα- που εξουσιάζουν τη ζωή και το είναι μας.

Να οικοδομήσουμε αδελφικούς δεσμούς με τους κατατρεγμένους εργάτες μετανάστες στη βάση της αλληλεγγύης και των μορφών ταξικής συνοχής ενάντια στις κυρίαρχες λογικές του αποκλεισμού και της εξαίρεσης.
Για έναν κόσμο δίχως σύνορα. Για μια ζωή χωρίς αφέντες.

Χειραφετημένη σύγκρουση και επίθεση απέναντι στο καθεστώς
Για τους εργαζόμενους που ζουν κάτω από την εξουσία του καπιταλισμού, οι διαθέσεις τους χαρακτηρίζονται ολοένα και πιο πολύ απ’ τον κυνισμό και την απελπισία και είναι φοβερά επικίνδυνες για όλες τις αποχρώσεις της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Στο πλαίσιο αυτό, η επαναδιατύπωση της προβληματικής για ένα απειλητικό επαναστατικό εργατικό και κοινωνικό κίνημα είναι ιδιαίτερα επιτακτική και επίκαιρη. Προτεραιότητα της οποίας είναι η δημιουργία των δικών μας εργατικών και κοινωνικών χειραφετημένων μέσων, ανεξάρτητων από κράτος και κεφάλαιο, που θα προσδιορίζουν τις δικές μας αυτοτελείς ανάγκες, τις δικές μας επιδιώξεις, τις δικές μας επιθυμίες.

Προτεραιότητα είναι το τι ΕΜΕΙΣ θέλουμε, τι περιμένουμε, ποιους σκοπούς έχουμε ως εργαζόμενοι, που διαμορφώνουμε και οικοδομούμε αυτόνομα και ανεξάρτητα πεδία κοινωνικού μετασχηματισμού -φορείς εργατικής και κοινωνικής αντιεξουσίας, πέρα και έξω από την επικράτεια του κράτους και του κεφαλαίου-, τις δικές μας «καταστάσεις ζωής», πολιτισμού, αλληλεγγύης και συνεργασίας σε μια κοινωνία της οποίας ο προσανατολισμός είναι πολύ διαφορετικός απ’ αυτόν που έως σήμερα γνωρίσαμε.

Κοινή διαπίστωση είναι ότι οι αγώνες διαχέονται και κομματιάζονται σ` ένα πλήθος από μερικούς συντεχνιακούς αγώνες από τον καθεστωτικό συνδικαλισμό, ενώ, από την άλλη πλευρά, ο πολιτικός αγώνας διεξάγεται όχι από τους ίδιους τους εργαζόμενους μέσα από τη συλλογική δράση, αλλά μέσω της αντιπροσωπευτικής οδού και των πολιτικών ιερατείων.

Μ’ αυτό το δεδομένο πρέπει να προχωρήσουμε από την άρνηση όλων των μηχανισμών ενσωμάτωσης-εκπροσώπησης στη δημιουργία ανοιχτών εργατικών δομών δράσης, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες για όλους τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους μετανάστες, που ο σκοπός τους θα είναι να ενοποιούν τις αντιστάσεις των εργαζόμενων, ελλήνων και μεταναστών (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, επισφαλών, ελαστικά απασχολούμενων, κλπ.) με κοινές απαιτήσεις. Υλοποιώντας τον αντικυριαρχικό συντονισμό των αγώνων και της δράσης, μέσω ενιαίων εργατικών κοινωνικών συνελεύσεων βάσης, σε κέντρα αγώνα και δράσης εργαζομένων. Οικοδομώντας, παράλληλα, πρακτικές έμπρακτης αλληλεγγύης σε αγώνες που ξεσπούν και συντονίζοντας τη συσπείρωση των εργαζομένων και ένα ευρύτερο μάχιμο δυναμικό που υπάρχει σε διάφορους χώρους και περιοχές.

Σήμερα ένας ολόκληρος κύκλος πάλης έκλεισε και ένας νέος καινούριος κύκλος πρέπει να ανοίξει, ώστε να διερευνηθούν και επιθετικές μορφές πάλης και σύγκρουσης απέναντι στο καθεστώς, που θα αυξάνουν τις συμμετοχικές διαδικασίες για τη χειραφέτηση και απελευθέρωση. Γιατί η πραγματική βελτίωση της θέσης του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας θα προκύψει μόνο από ένα απειλητικό και επικίνδυνο εργατικό κοινωνικό κίνημα χειραφέτησης που θα μετατρέψει την κρίση σε κρίση συνολικής αμφισβήτησης και ανατροπής του καθεστώτος, εφόσον αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι δεν υπάρχει καμιά επιστροφή στην προ της κρίσης κατάσταση. Ως το πραγματικό αντίπαλο δέος απέναντι στην καθεστωτική νομιμότητα, τον κοινοβουλευτισμό, τη «δημοκρατική ομαλότητα», την «κοινωνική, εργασιακή ειρήνη» και σε όλους τους πολιτικούς εκφραστές του καθεστώτος.