7 «διδάγματα» από το Φαρμακονήσι

Η κίνηση των μεταναστών εξομοιώνεται με φυσικό φαινόμενο (μια «πλημμυρίδα»), απέναντι στο οποίο πρέπει να λάβουμε προληπτικά μέτρα. Η μετανάστευση φυσικοποιείται κι έτσι απεκδύεται τα κοινωνικά-πολιτικά της αίτια και χαρακτηριστικά. Η αστυνομία (ως βιοπολιτικός προληπτικός μηχανισμός ανάμεσα στα άλλα) είναι εδώ για να μεριμνήσει για το καλό μας, να σχεδιάσει και να εκτελέσει ό,τι θεωρεί η ίδια πρόσφορο και αναγκαίο για την έγκαιρη και έγκυρη αναχαίτιση αυτής της φυσικής καταστροφής που εν δυνάμει μας απειλεί όλους: από καταστάσεις εξαίρεσης για τον γηγενή πληθυσμό μέχρι δολοφονίες για τους Άλλους. Έτσι ενισχύεται η αστυνομία, ως πρακτικές και ως ιδεολογία. Έτσι χτίζεται αργά αλλά σταθερά ο νέος ολοκληρωτισμός.

1. Η επικοινωνιακή διαχείριση των δολοφονιών στο Φαρμακονήσι ήταν ξεδιάντροπα και χυδαία κυνική. Το καθεστώς δεν τήρησε καν τα ανθρωπιστικά προσχήματα. Όσοι (βλ. Παπανδρέου, Βενιζέλος κ.α.) εγκάλεσαν υπουργούς της «δεξιάς» γι’ αυτή τη διαχείριση, βγάζοντας ταυτόχρονα την ουρά τους έξω από το έγκλημα, είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Για να εξαπλωθεί η βαρβαρότητα δεν χρειάζονται μόνο οι απολογητές της, χρειάζονται και οι «ευαίσθητοι» που «διαφωνούν» με τις εκάστοτε τακτικές (ποτέ όμως με τις στρατηγικές). Η επιτάχυνση της βαρβαρότητας έχει κι αυτή τη διαλεκτική της.

2. Η στρατοαστυνομία των συνόρων, θρονιασμένη δίπλα στον Κύριο, έχει το υπέρτατο δικαίωμα ζωής και θανάτου. Εδώ, δεν «χαρίζει τη ζωή ή αφήνει να πεθάνουν». Εδώ δολοφονεί. Τι άλλο ήταν η ρυμούλκηση μιας βάρκας γεμάτης ανθρώπους που δεν γνωρίζουν κολύμπι από ένα ταχύπλοο, σε φουρτουνιασμένη θάλασσα και μέσα στη νύχτα; Η αδιαφορία των στρατοαστυνομικών μηχανισμών για το αν οι ενέργειές τους θέτουν σε θανατηφόρο κίνδυνο τις ζωές των Άλλων ομολογείται από τους ιθύνοντες και επιδεικνύεται. Ούτως ή άλλως, πρόκειται για «τραγικής ποιότητας» μετανάστες, με κουλτούρα που, πώς να το κάνουμε, απέχει έτη φωτός από την «πολιτισμένη Δύση».

3. Νέες απτές ιδιότητες που μπορούν να προκαλέσουν το μίσος των «γηγενών» αποδίδονται τόσο στους μετακινούμενους όσο και σε εκείνους που αντιστέκονται στην απανθρωποποίηση. Οι μετακινούμενοι είναι εκτός των άλλων και πολεμικοί εισβολείς, εχθροί της εθνικής ασφάλειας. Η φύλαξη των συνόρων αποτελεί «ύψιστο εθνικό χρέος». Όποιος καταγγέλλει δημόσια τους πνιγμούς στο αιγαίο ως δολοφονίες δεν είναι «απλώς» ένας πολίτης που διατηρεί ακόμα την ανθρωπιά του ή ένα πολιτικό υποκείμενο με διαφορετικές απόψεις, αλλά είναι ανθέλληνας που απεργάζεται την εξόντωση των ελλήνων, και ενδέχεται να αντιμετωπιστεί κι αυτός με στρατιωτικοαστυνομικές μεθόδους, όχι βέβαια της ίδιας έντασης.

4. Η ευθύνη για το θάνατο μετακυλίεται στα ίδια τα θύματα, σε λανθασμένους χειρισμούς και υπολογισμούς τους. Ο νεοφιλελεύθερος λόγος περί ευθύνης των ίδιων των υποκειμένων για την κατάσταση και τις συνθήκες της ζωής τους διαστέλλεται μέχρι την ευθύνη για τον ίδιο το θάνατο. Ο νεοφιλελευθερισμός εδώ συναντιέται πλέον όχι μόνο με τη βιοπολιτική υποκειμενοποίηση, αλλά και με τη θανατοπολιτική υποκειμενοποίηση. Το καθεστώς βροντοφωνάζει προς όλους τους ενδιαφερόμενους: «εσύ και μόνο εσύ φταις αν ψοφάς· δεν υπολόγισες σωστά». Η νέα «κατηγορική προσταγή» είναι η εξής: υπολόγιζε έτσι ώστε βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα να αποφεύγεις το θάνατο.

5. Η κίνηση των μεταναστών εξομοιώνεται με φυσικό φαινόμενο (μια «πλημμυρίδα»), απέναντι στο οποίο πρέπει να λάβουμε προληπτικά μέτρα. Η μετανάστευση φυσικοποιείται κι έτσι απεκδύεται τα κοινωνικά-πολιτικά της αίτια και χαρακτηριστικά. Η αστυνομία (ως βιοπολιτικός προληπτικός μηχανισμός ανάμεσα στα άλλα) είναι εδώ για να μεριμνήσει για το καλό μας, να σχεδιάσει και να εκτελέσει ό,τι θεωρεί η ίδια πρόσφορο και αναγκαίο για την έγκαιρη και έγκυρη αναχαίτιση αυτής της φυσικής καταστροφής που εν δυνάμει μας απειλεί όλους: από καταστάσεις εξαίρεσης για τον γηγενή πληθυσμό μέχρι δολοφονίες για τους Άλλους. Έτσι ενισχύεται η αστυνομία, ως πρακτικές και ως ιδεολογία. Έτσι χτίζεται αργά αλλά σταθερά ο νέος ολοκληρωτισμός.

6. Η «ανακατάληψη των πόλεων από τους λαθρομετανάστες» δεν αρκεί. Το «Έθνος» οφείλει να ανακαταλάβει και το αιγαίο από τους τούρκους, οι οποίοι μας στέλνουν καραβιές γεμάτες «μιάσματα, παρίες, εν δυνάμει εγκληματίες, ακόμα κι εν δυνάμει τρομοκράτες». Η στρατιωτική ορολογία που χρησιμοποιεί το καθεστώς κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Η στρατιωτικοποίηση του κοινωνικού οφείλει να έχει και τη γλώσσα που της αντιστοιχεί. Έτσι εκπαιδεύεται ο πληθυσμός στη γλώσσα, τις πρακτικές και τα συναισθήματα (διακινδύνευση, ένταση, άγχος, εγρήγορση) ενός οιονεί πολέμου, όπου δεν έχουν θέση ούτε οι κρατικοδικαϊκές εγγυήσεις ούτε η χαλαρότητα και η ανεμελιά της ειρηνικής περιόδου. «Είμαστε σε πόλεμο», είχε δηλώσει ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, και απαιτούσε τη συ-στράτευση όλων για τη σωτηρία της πατρίδας.

7. Ο «πόλεμος κατά της παράνομης μετανάστευσης» είναι, ως προς τον ελληνικό πληθυσμό, άλλη μία τεχνική συσπείρωσης και αντι-λιποταξίας· άλλος ένας τρόπος να εκφασιστούν τα ήθη, να αναζωογονηθούν τα εθνικά αισθητήρια και αντανακλαστικά, να ταυτιστεί ο πληθυσμός με την κρατική ισχύ, να κοπεί από τη ρίζα της η ροή της ανθρώπινης αλληλεγγύης και να απωθηθεί από το συλλογικό ασυνείδητο η αίσθηση της κοινής μοίρας που μας ενώνει με αυτούς τους ανθρώπους.

 

λαμπε ρατ

φεβρουάριος 2014

 

παλιότερα σχετικά κείμενα:

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1486191

http://nolager.espiv.net/index.php/2014-02-07-20-23-56/78-2014-02-06-10-33-37