Τα δικαιώματα ως κακοήθες μελάνωμα

Μέχρι να αρχίσεις, μέχρι να τελειώσεις

το πρόσωπό τους αποστρέψανε άφωνοι

οι φίλοι και γελούν στις συγκεντρώσεις

μεγάφωνοι, μικρόφωνοι, παράφωνοι.

Τα σύγχρονα κράτη γεννήθηκαν για να επιβάλλουν τη βίαιη οικειοποίηση του δημόσιου χώρου ως ιδιοκτησία και τον βίαιο εξαναγκασμό του πληθυσμού να δουλέψει στους ιδιοκτήτες του μην έχοντας άλλη διέξοδο επιβίωσης. Αργότερα νομιμοποιήθηκαν ως «ρυθμιστές μεταξύ αντιμαχόμενων τάξεων» και όταν αντιμετωπίζεις το κράτος δεχόμενος το βασικό αυτό του ψεύδος, η υπεράσπιση της ανάγκης που γίνεται ιστορία μετατρέπεται σε μίζερο και αδιάφορο αγώνα για «δικαιώματα».

Τις τελευταίες μέρες πολύς λόγος γίνεται για την απαγόρευση των δικαιωμάτων στη συγκέντρωση, στη διαμαρτυρία, στο δικαίωμά μου να γυρνώ στο σπίτι τα χαράματα και σε άλλα χιλιοτραγουδισμένα δικαιώματα. Τον Δεκέμβρη τα ΜΑΤ περικύκλωσαν εκφοβίζοντας για κάμποσες ώρες 15χρονoυς μαθητές, ασκώντας, αυτό που λένε οι politically correct διαφημίσεις της ΕΕ, bullying, ενδεχομένως βγάζοντας το απωθημένο του γυμνασιακιακού και for life καρπαζοεισπράκτορα. Τις προάλλες είχαμε απαγόρευση συγκέντρωσης στα Προπύλαια με δίωξη κιόλας ενός καθηγητή και χθες είχαμε το μπλόκο στους δασκάλους στη Λάρισα.

Βγαίνουν λοιπόν όλοι και μιλούν για την αυταρχική εκτροπή της αφαίρεσης των δικαιωμάτων. Όμως, όταν αφήνεις το κράτος να ορίζει τον νόμο με τους θεσμούς που ως νόμιμους κι εσύ αναγνωρίζεις και απλώς κάνεις κριτική στη σωστή ή τη λάθος απόφαση που μπορεί να πάρουν, όταν δηλαδή θεωρείς το κράτος ουδέτερο όργανο με καλούς ή κακούς διαχειριστές, τότε αυτό μπορεί να επικαλεστεί κατάσταση εξαίρεσης, όποτε θέλει.

Αντί για την ταξική αμφισβήτηση της εξουσίας τους γενικά και συνολικά, οι «δημοκρατικές φωνές του τόπου» ζητούν να ενωθεί η αριστερά για να «υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τις πανανθρώπινες αξίες ενάντια στον αυταρχισμό». Πρόκειται για αυτά τα δικαιώματα που κανένα δυτικό κράτος δεν θα στα αρνηθεί, αλλά αν θιχτεί το κεφάλαιο, η ιδιοκτησία του, η συνεχής κερδοφορία του, η εξουσία του στη ζωή και στο θάνατό σου, θα εξαφανισθούν πριν προλάβεις να πεις «άμεσος συνολικός επαναστατικός αγώνας», που λέει κι ένας φίλος μου. Και τότε μένεις μόνο με το παλιό καλό αμερικάνικο δικαίωμα να παραμείνεις σιωπηλός.

______

Όταν το 2008 βγήκαμε στο δρόμο, η κρίση έπαιρνε σιγά σιγά τη θέση της μεταολυμπιακής περηφάνιας. Ως τότε, ο, τι κι αν λεγόταν στις συζητήσεις μας, η κυριαρχία του νοικοκυραίου που δεκαετίες τώρα εξυμνούσε το κράτος ως ρυθμιστή της κοινωνικής συνοχής, μετά τις μεγάλες ήττες του εργατικού κινήματος, υλικές και ιδεολογικές, μας φαινόταν απόλυτη. Κι όμως, τα βράδια της εξέγερσης σκοντάψαμε σε ανθρώπους σκιές που δεν είχαν φανεί για χρόνια στο φως της μέρας. Τότε ξέραμε πως το ένστικτο αυτό, περισσότερο ένστικτο και βίωμα ίσως παρά το ώριμο φρούτο της πολιτικής συγκρότησης που πασχίζαμε να χτίσουμε σε λογιών λογιών συνδικαλιστικά σχολεία, που δε μας άφηνε να αφήσουμε τις νύχτες να περάσουν, ήταν πέρα για πέρα αξιακά σωστό. Η κανονικότητα φαινόταν τότε σαν θάνατος, βασανιστικός και αργός. Τα γραπτά τσαλακώθηκαν και πετάχτηκαν στην κάλαθο των αχρείων και κατεβήκαμε στο δρόμο. Δε ζητήσαμε δικαιώματα από κανέναν, ούτε εγκαλέσαμε κανέναν να αναλάβει ευθύνες- ήταν, λέγαμε, ώρα να μιλήσουμε εμείς.

 

They sentenced me to 20 years of boredom for trying to change the system from within

Ξέραμε πως η κρίση, που τότε δε μπορούσε πια άλλο να κρυφτεί, ερχόταν με μια ομολογία ενοχής ότι η επιβίωσή σου δεν την εγγυάται πλέον κανείς και το κράτος γδυνόταν όλα τα άλλοθι και τις δικαιολογίες που το έντυναν με «ταξικά ουδέτερους μηχανισμούς», με «διαμεσολάβηση» και «αποτύπωση συσχετισμών». Η φιλολογία της ατομικής ευκαιρίας, που μπρίζωνε όλους εμάς τους άξιους να διαβάζουμε και να’ μαστε καλά παιδιά για να κερδίσουμε μια λιγότερο επισφαλή ζωή, μέσα από τον τίμιο κάματο της εργασίας μας, ευτυχώς αποδείχθηκε παραμυθάκια της γιαγιάς κι έτσι σωθήκαμε από τις ενοχές και τη βαρεμάρα. Άλλωστε, η ανία έφυγε απ’ το λεξιλόγιό μας. Αφού το κράτος σε βάφτισε εσωτερικό εχθρό, κάνοντας μια επιλογή που όλο λέγαμε ότι πρέπει να κάνουμε εμείς αλλά ντρεπόμασταν, η καταστολή πέρασε σε επίπεδο που δε σου επιτρέπει ούτε να βαριέσαι, ούτε να φοβάσαι πια. Ακόμα, το κράτος προσπαθώντας να βγάλει το κεφάλαιο από την κρίση του έκανε ένα καλό ακόμα: έφερε επιτέλους τέλος στην εποχή των «αστικών δικαιωμάτων».

Για όλους αυτούς τους λόγους και για ακόμη περισσότερους, είναι θλιβερό να ακούς παντού τις φαντασιώσεις για μια αριστερή, τίμια και φιλολαϊκή διαχείριση ή έξοδο με πρόσημο δημοκρατικό και σεβασμό στα δικαιώματα. Κορίτσια μην κλαίτε, δεν υπάρχει τρόπος να επιστρέψουμε σε διαπραγμάτευση, ο πόλεμος είναι ολοκληρωτικός. Μη ζητάς να βγει το κεφάλαιο από την κρίση του για να φάμε κι εμείς ψωμάκι, γιατί ζητάς να βαθύνει ο πόλεμος εναντίον σου. Ας το να σοφίζεται οικονομικούς όρους για να κρατιέται στη ζωή, άσε τις ενοχές και κλέψε το καρβέλι, γιατί δικαίωμα δεν θα’ χω πια να σ’ αγαπώ, όταν βρεθώ με την αστυνομία της αριστερής σου κυβέρνησης στο δρόμο.

 

Άννα .Β

2467kollontai.wordpress.com