Ζούμε στιγμές πολύ ενδιαφέρουσες και είμαι πολύ χαρούμενος με αυτά που συμβαίνουν στην Ισπανία και στην Ελλάδα, καθώς επίσης και με αυτά που συμβαίνουν από τον Ιανουάριο στον αραβικό κόσμο. Μου φαίνεται ότι αυτό που συμβαίνει τώρα στην πλατεία Πουέρτα δελ Σολ είναι κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στον κόσμο από το Μάη του 1968.
Η στρατηγική των κομμάτων της Αριστεράς και των συνδικάτων είναι μια στρατηγική εστιασμένη στο κράτος. Αυτή η στρατηγική βασίζεται κυρίως στην απεργία για τη διεκδίκηση από τις κυβερνήσεις διαφόρων αιτημάτων. Είναι μια στρατηγική αντίδρασης όταν το κράτος βλάπτει τα συμφέροντά μας. Προϋποθέτει ότι η πολιτική πρωτοβουλία βρίσκεται πάντα στα χέρια του κράτους και του κεφαλαίου, και ότι εμείς περιοριζόμαστε στην αντίδραση απέναντι στις πρωτοβουλίες τους.
Αυτή την πολιτική ατζέντα την καθορίζουν πάντα οι από πάνω. Είναι όπως στις εκλογές όπου μπορούμε να εκλέξουμε έναν υποψήφιο αλλά δεν μπορούμε να πάμε πέρα από το να διαλέξουμε απλώς κάποιον. Αυτή η στρατηγική δεν θα μπορέσει να μας πάει ποτέ πιο μακριά από αυτό που μας επιτρέπουν οι κυβερνήσεις και το κεφάλαιο.
Με την Πουέρτα δελ Σολ και με την πλατεία Ταχρίρ γεννιέται ένας καινούργιος τύπος πολιτικής. Θα ήθελα να περιγράψω γρήγορα αυτόν τον καινούργιο τύπο πολιτικής, ο οποίος σχετίζεται πολύ με το πείραμα της Λατινικής Αμερικής κατά τη δεκαετία του 1990 και στις αρχές αυτού του αιώνα.
Είναι μια πολιτική η οποία, πρώτον, διανοίγει έναν καινούργιο χώρο. Αυτός ο χώρος μπορεί να είναι στην πόλη, μπορεί να είναι και στη ζούγκλα Λακαντόνα. Είναι ένας χώρος όπου οι από κάτω μπορούν να συναντηθούν και να αναπτύξουν σχέσεις. Σε αντίθεση με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις που δε θέλουν να έχουμε άμεσες σχέσεις μεταξύ μας αλλά μόνο μέσω της αγοράς. Όταν οι από κάτω συναντιόμαστε άμεσα μπορούμε να δημιουργήσουμε καινούργιους κωδικούς, καινούργια γλώσσα και καινούργιους θεσμούς. Αυτό είναι το πρώτο χαρακτηριστικό αυτής της νέου τύπου πολιτικής.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι είμαστε όλοι ίσοι ή τουλάχιστον προσπαθούμε να είμαστε όλοι ίσοι χωρίς ιεραρχία. Οι αποφάσεις παίρνονται στις συνελεύσεις και αυτός που «διοικεί» διοικεί υπακούοντας στη συνέλευση.
Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι ότι δεν επιδιώκει να καταλάβει την εξουσία σταδιακά. Σε αυτόν τον νέο χώρο δημιουργείται ένας νέος κόσμος με σχέσεις διαφορετικές από τις κυρίαρχες.
Το τέταρτο χαρακτηριστικό είναι ότι σε αυτή τη νέου τύπου πολιτική δημιουργούνται άλλοι τρόποι εξουσίας από αυτούς τους κράτους. Στη ζωή υπάρχουν σχέσεις εξουσίας, όμως είναι δυνατό να μην είναι οι σχέσεις εξουσίας του κράτους αλλά κοινοτικές σχέσεις εξουσίας.
Το πέμπτο χαρακτηριστικό είναι ότι μέσα στις συνθήκες αυτής της κοινοτικής εξουσίας την ατζέντα την ορίζει η ίδια η συνέλευση και όχι το κράτος.
Αυτοί που κριτικάρουν αυτή την καινούργια πολιτική λένε ότι δεν υπάρχουν σε αυτήν καθορισμένοι και σαφείς πολιτικοί στόχοι. Κι αυτό είναι αλήθεια γιατί τους στόχους τους καθορίζει η ίδια η συνέλευση, δεν εισάγονται από ένα κόμμα ή από κάποια πρωτοπορία. Είναι μια πιο πολύπλοκη διαδικασία απ΄ ό,τι η υπαγόρευση από μια κυβέρνηση ή από ένα κόμμα, αλλά αυτό είναι το τίμημα της αυτονομίας. Γιατί η αυτονομία συνεπάγεται αβεβαιότητες, μπορεί κάθε μέρα να πρέπει να αλλάζουμε αυτό που κάναμε χθες.
Αυτός ο καινούργιος δρόμος που άνοιξε με την Πουέρτα δελ Σολ και με την πλατεία Ταχρίρ είναι ένας δρόμος που συνενώνει όλες τις μικρές πρωτοβουλίες που υπάρχουν στην κοινωνία. Κι αυτός ο χώρος που ανοίγει στην Πουέρτα δελ Σολ είναι μόλις μια στιγμή συνεννόησης και συντονισμού, και μπορεί να χαθεί στο μέλλον.
Αλλά το σημαντικό είναι αυτό το πνεύμα συλλογικότητας να διατηρηθεί ως στοιχείο μιας πολιτικής εν κινήσει. Αλλά έτσι είναι η επανάσταση, είναι απρόβλεπτη, και αν ήταν προβλέψιμη θα έπαυε να είναι επανάσταση.
Τοποθέτηση (με απομακρυσμένη συνομιλία) στη συζήτηση με θέμα «Κοινωνικοί και εργατικοί αντιθεσμοί: Εμπειρίες και προοπτικές», που έγινε στα πλαίσια του B-Fest στις 27 Μαΐου 2011, με τη συμμετοχή των Σταύρου Σταυρίδη και Κώστα Χαριτάκη
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.