Μαθαίνοντας από τον κόσμο

του Eric Ribellarsi και του Jim Weil

Το μήνυμα που μας στέλνουν Αίγυπτος, Συρία, Τυνησία, Ισπανία και Αγγλία είναι απλό: Ακολουθήστε μας! Ξεσηκωθείτε! Η απάντησή μας πρέπει να είναι Nαι, ένα κοινό για όλους μας Nαι.

Φτάσαμε στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι, την ώρα που ξεσπούσαν οδομαχίες στην Αθήνα. Για μέρες η αστυνομία έριχνε δακρυγόνα στους ανθρώπους, που είχαν καταλάβει την κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, την πλατεία Συντάγματος. Οι διαδηλωτές διασκορπίζονταν και ανασυγκροτούνταν ακριβώς μπροστά στα σκαλιά της Βουλής. Οι σταθμοί του μετρό είχαν μετατραπεί σε ιατρικά κέντρα για τους τραυματίες.

Πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα εξέγερσης και αντίστασης. Αυτό που ξεκίνησε στην Τυνησία και την Αίγυπτο κλόνισε και ανέτρεψε κυβερνήσεις. Στη συνέχεια μεταπήδησε στην Ισπανία, την Ελλάδα και την Αγγλία, και τώρα στη Νέα Υόρκη και σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ.

Στην Ελλάδα, μια ολόκληρη γενιά αφυπνίζεται. Αυτοαποκαλούνται «Αγανακτισμένοι». Απορρίπτουν την παραδοσιακή πολιτική και τα παραδοσιακά κόμματα. Αρνούνται να δεχθούν τις περικοπές και τα μέτρα λιτότητας, που επιβάλλονται από τις τράπεζες και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι αποφασισμένοι, θυμωμένοι και έχουν το δίκιο με το μέρος τους.

Αντιμετώπισαν προκλήσεις. Δεξιοί υπερ-εθνικιστές προσπάθησαν να διεισδύσουν στο κίνημα. Η αστυνομία έκανε επιθέσεις. Ορισμένα κουρασμένα αριστερά κόμματα καταδίκασαν το κίνημα, υποστηρίζοντας ότι δεν επικεντρώνεται στις εκλογές ή σε ελάσσονος σημασίας μεταρρυθμίσεις.

Ένα δημοφιλές σύμβολο είναι το ελικόπτερο: ο κόσμος θέλει να φύγει η ελληνική κυβέρνηση, να παραιτηθεί, να εγκαταλείψει τη χώρα. Ή απλά να πάει στο διάολο.

Και γιατί όχι εδώ; Αν ο λαός της Αιγύπτου μπόρεσε να διώξει τον Μουμπάρακ, γιατί δεν μπορούμε και εμείς να διώξουμε τους αμερικανούς πολιτικούς που υπηρετούν τις τράπεζες και κακοποιούν το λαό;

Οι τράπεζες είναι παγκόσμιες. Έχουν παγκοσμιοποιήσει τα κάτεργα εργασίας και τις περικοπές. Εμείς θα παγκοσμιοποιήσουμε την εξέγερση.

Μια νεαρή γυναίκα, που δραστηριοποιείται στο ελληνικό κίνημα των πλατειών, μας είπε: «Δεν είχα άμεση εμπλοκή με την πολιτική μέχρι που αστυνομικοί σκότωσαν τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τρία χρόνια πριν. Μία ώρα μετά τη δολοφονία, ξέσπασαν παντού ταραχές — αν ήσουν νέος και λιγάκι δραστήριος, δεν μπορούσες παρά να συμμετέχεις. Αυτή η δολοφονία ήταν μόνο η απαρχή για τους ανθρώπους που καταπιέζονταν από το σύστημα. Μετά τη δεκαετία του 1980 τα εργοστάσια έκλειναν και η νεολαία της Ελλάδας διαπίστωσε ότι δεν είχε τίποτα. Το 2008 η ανεργία έφτασε σε κρίσιμο σημείο».

Κρίση, ανεργία, περικοπές και δολοφονία από την αστυνομία. Αυτά δεν είναι που αντιμετωπίζουμε και εδώ;

Στην Ελλάδα, μας ρωτούσαν συνέχεια: Τι συμβαίνει στις ΗΠΑ; Θα μας ακολουθήσετε; Τι κάνετε;

Τώρα μπορούμε να απαντήσουμε. Κινητοποιούμαστε και εμείς εδώ. Μαθαίνουμε. Εξαπλωνόμαστε.

Δεν είμαστε αναγκασμένοι να αποδεχθούμε τον κόσμο που μας επιβάλλουν οι τράπεζες, οι πολιτικοί και η αστυνομία. Εμείς είμαστε το μέλλον.

Από το Occupied Wall Street Journal, την εφημερίδα της Κατάληψης της Γουόλ Στριτ

Πηγή: enthemata.wordpress.com