Για τον Δεκέμβρη της εργατικής και κοινωνικής εξέγερσης

ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ

 

ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ. ΕΜΕΙΣ, ΟΜΩΣ, ΜΟΝΟ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

 

ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΜΕ!

Ο Δεκέμβρης ’08 έδειξε ότι πάντα υπάρχει άλλος δρόμος από την καταθλιπτική κυριαρχία των αστικών «μονόδρομων»: η εξέγερση, η αυτοοργάνωση, η μάχη της ανατροπής όλων όσων δολοφονούν τη ζωή μας.

Δύο χρόνια μετά από το «προοίμιο των εξεγέρσεων της κρίσης» αναζητούμε εναγώνια το δρόμο που θα ξαναβγάλει στο προσκήνιο την οργή αλλά και τη θέληση για μια άλλη ζωή, σαρώνοντας κυβερνήσεις, αφεντικά, κρατικούς και υπερεθνικούς μηχανισμούς.

Η καπιταλιστική κρίση παρουσιάζει γυμνή μπροστά στα μάτια μας την κοινωνία της υπεραφθονίας για τους λίγους και της κοινωνικής και οικονομικής ερήμου για τους πολλούς, έχοντας μάλιστα το θράσος να ζητάει την «υπέρτατη θυσία» μας για τη σωτηρία της.

Δεν υπάρχουν όμως πια περιθώρια για άλλες αυταπάτες, αναμονές και ψευδαισθήσεις: το «καράβι» που μας λένε να σώσουμε είναι η γαλέρα της υπερεκμετάλλευσης ανθρώπου και φύσης, και για να σωθεί απαιτεί την πλειονότητα κωπηλάτες στα αμπάρια και πολλούς πεταμένους σαν απορρίμματα στη θάλασσα.

Για να σωθούμε εμείς, πρέπει να αλλάξουμε «καράβι». Να πετάξουμε εμείς αφεντικά και κράτος απ’ το «καράβι», και να αρχίσουμε να ταξιδεύουμε με πυξίδα τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, χαράζοντας πορεία με άμεση δημοκρατία και αυτοδιεύθυνση, χρησιμοποιώντας τα συλλογικά «κουπιά» της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της συνεργατικής παραγωγής όλων όσων χρειαζόμαστε ως δημόσιων κοινών αγαθών για όλους, πέρα από τις συμπληγάδες του χρήματος, της αγοράς και του εμπορεύματος.

Το πιο βασικό εμπόδιο για την αντιστροφή της ήττας που βιώνουμε είναι το έλλειμμα μιας συνολικής λύσης που να υπερβαίνει τόσο την (ανέφικτη) αναπαλαίωση όσο και την (καταστροφική) αναπαραγωγή του υπάρχοντος. Αυτή η λύση, που απαιτεί να σκεφτούμε και να δράσουμε πέρα από τα όρια της σημερινής εργασίας-δουλείας και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, θα χτιστεί και θα «ανακαλυφθεί» μέσα σε μια μάχη διαρκείας όπου οι κοινωνικές δυνάμεις θα αποσπούν το δικό τους ζωτικό χώρο για να ζήσουν ελεύθερα και δημιουργικά και όχι απλά να επιβιώσουν ως σύγχρονοι «δουλοπάροικοι» του κεφαλαίου.

Μοναδική ελπίδα για όλους μας είναι να πάρουμε ως εργαζόμενοι τους αγώνες και τη ζωή στα χέρια μας. Γιατί αυτό που πραγματικά τρέμουν και φοβούνται όλα τα κρατικά, κομματικά, κυβερνητικά, κρατικοσυνδικαλιστικά επιτελεία είναι ο ακηδεμόνευτος και χειραφετημένος εξεγερμένος λαός που θα απειλήσει με πραγματικούς αγώνες σύγκρουσης την κυριαρχία τους. Και συνάμα αυτός είναι ο μοναδικός κριτής για τη στιγμή που θα αποφασίσει να πετάξει το σπίρτο, στο διαμορφωμένο εκρηκτικό κοκτέιλ της κοινωνικής και εργασιακής βαρβαρότητας.

Η υπέρβαση του περιεχομένου και των μορφών του καθεστωτικού συνδικαλισμού, αλλά και της πολιτικής του συνόλου της Αριστεράς, των διεκδικήσεων εντός του συστήματος και της επιστροφής στην καπιταλιστική «ανάπτυξη», είναι αναγκαίος όρος για να υπάρξουν συνθήκες επίθεσης και νίκης για τον κόσμο της εργασίας.

Η ικανοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών της εργαζόμενης πλειοψηφίας μπορεί να προέλθει μόνο από ανεξάρτητα όργανα και αντι-θεσμούς των ίδιων των εργαζομένων, με την επαναστατική δράση που δεν περιμένει (έστω και διεκδικώντας) την εξασφάλιση της επιβίωσης και τη λύση των προβλημάτων από το κεφάλαιο και το κράτος (που αποδεδειγμένα πλέον δεν μπορούν να το κάνουν), αλλά αναλαμβάνει την επιβίωση και τη λύση των προβλημάτων έξω και ενάντια από την επικράτεια του κεφαλαίου και του κράτους.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ:

– 6 Δεκέμβρη, δύο χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, 5:00 μμ στα Προπύλαια

– 15 Δεκέμβρη, στη γενική απεργία, σε ανεξάρτητη από τον καθεστωτικό συνδικαλισμό συγκέντρωση και πορεία

 

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΝΥΠΑΚΟΗ, ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑΤΟΣ

 

ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

 

ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΝΤΙΘΕΣΜΟΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΚΡΑΤΟΣ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ, ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ

 

εργατική εφημερίδα Δράση