Σκέψεις με αφορμή τις συλλήψεις των 11 αντιφασιστών/τριών

Οι συλλήψεις του περασμένου σαββὰτου εναντίον αντιφασιστών/ριών δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μας εκπλήξει. Τα τελευταία χρόνια το κράτος έχει δείξει ουκ ολίγες φορές τις διαθέσεις του απέναντι σε οποιαδήποτε μαχητική αντιφασιστική δράση. Φυσικά τίποτε δεν άλλαξε ούτε μετά την δολοφονία του Παύλου τον περασμένο Σεπτέμβρη, παρά την προσπάθεια να μας πείσουν για το αντίθετο.

Η συγκεκριμένη αντιφασιστική προπαγάνδιση μιας διαδήλωσης ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν έγινε σε μια οποιαδήποτε περιοχή, έγινε σε μια περιοχή που διεκδικείται έντονα από τους φασίστες εδώ και αρκετό καιρό. Σε μία περιοχή όπου οι κάτοικοι είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό τους μετανάστες εργάτες και εργάτριες.

Είναι μια περιοχή λοιπόν που πρέπει ως τέτοια να υποτιμηθεί, να χαρακτηριστεί επικίνδυνη και εν τέλει να ελεγχθεί ολοκληρωτικά. Γιατί το κεφάλαιο, το νόμιμο και το παράνομο, έχει επενδύσει πολλά στην υποτίμηση αυτή. Αυτή την δουλειά αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας το κράτος (με την αστυνομία του και τους φασίστες του). Έγινε όμως και σε μια περιοχή όπου αυτόνομες συνελεύσεις και στέκια, πολλά χρόνια τώρα, έχουν σταθερή και καθημερινή παρέμβαση. Ἐγινε σε μια περιοχή όπου οι κάτοικοι της δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε φιλήσυχοι πολίτες και δεν περιμένουν να καλεστεί μια πορεία μια στο τόσο για να πουν ότι έκαναν κάτι, αντίθετα έχουν διαρκή αντιφασιστική παρέμβαση. Έρχεται λοιπόν το κράτος να μας υπενθυμίσει ότι ο αντιφασισμός είναι επιτρεπτός μόνο όταν τον ορίζει και τον ελέγχει το ίδιο. Υπό την διαρκή του παρουσία και υπό την προστασία του και σε διόδους που αυτό επιτρέπει.

Η τρομακτική κινητοποίηση που επιφύλαξε η αστυνομία για την σύλληψη των αντιφασιστριών/των αλλά και η παρατεταμένη κράτηση ενός εξ αυτών με την απειλή της απέλασης (παρά την απόφαση του δικαστηρίου για άρση της κράτησης), μας δείχνει ότι το ίδιο είναι αποφασισμένο να απομονώσει και εντέλει να καταπολέμήσει οτιδήποτε ξεφεύγει από τα όρια που αυτό θέτει. Για όσους αμφισβητούν αυτά τα όρια, το καθεστώς εξαίρεσης είναι ο κανόνας.

Ωστόσο αυτό το κομμάτι του κινήματος που δεν θέλει την συνδιαλλαγή και την διαμεσολάβηση, είναι ζωντανό, μαχητικό και μπορεί να δείξει την αλληλεγγύη του όσες φορές και αν χρειαστεί. Αυτό φάνηκε αρκετές φορές στο παρελθόν και είμαστε σίγουροι/ες ότι θα φανεί και αυτή. Γιατί κατεβαίνουμε μαζί στον δρόμο και η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη.