Το άρθρο αυτό γράφτηκε αμέσως μετά τα γεγονότα στο Αμβούργο. Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε όλες τις εντυπώσεις που μας άφησε αυτή η μέρα και ίσως άλλοι καταλήξουν σε διαφορετικά συμπεράσματα, τα οποία θέλουμε να διαβάσουμε και να συζητήσουμε. Κύριος σκοπός μας είναι να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τα γεγονότα υπό την αντεθνική, αντικαπιταλιστική προοπτική μας εδώ στη Γερμανία, ειδικά για τους συντρόφους μας διεθνώς που ρωτούν για πληροφορίες και οι οποίοι δεν μπορούν να τα παρακολουθήσουν όλα λόγω των γλωσσικών εμποδίων.
Μια αναφορά από την ομάδα εργασίας “Διεθνών Σχέσεων” της Antifa AK Κολωνίας
Το Σάββατο, η αστυνομία επιτέθηκε και σταμάτησε μια μεγάλη αυτόνομη διαδήλωση που είχε καλεστεί προς υπεράσπιση του κοινωνικού κέντρου “Rote Flora” στο Αμβούργο. Οι μεγαλύτερες ταραχές που έχουμε δει εδώ και χρόνια διήρκεσαν όλη την ημέρα και τη νύχτα, εκατοντάδες τραυματίστηκαν ή τέθηκαν υπό κράτηση. Οι διοργανωτές μιλούν για ένα “πολιτικό σκάνδαλο”˙ τα μέσα ενημέρωσης συζητούν για τη βία, την έννοια του συνταγματικού δικαιώματος του συνέρχεσθαι και τις παραβιάσεις εναντίον του από την αστυνομία˙ για το ριζοσπαστικό κίνημα, αυτή η περαιτέρω ποινικοποίηση ζωτικής σημασίας κοινωνικών αγώνων (μετά το Blockupy 2012, για παράδειγμα) σημαίνει ότι οι γραμμές του μετώπου κατά του κράτους και του κεφαλαίου μπορεί να σκληρύνουν.
Ποιος καλούσε για τι;
Πολλές οργανώσεις και πρωτοβουλίες κάλεσαν σε διαδηλώσεις το Σάββατο, οι οποίες ήταν όλες πολιτικά συνδεδεμένες. Η πρωτοβουλία για το δικαίωμα ασύλου των προσφύγων, το “Lampedusa – Group”, κάλεσε -όπως έκανε συχνά τις τελευταίες εβδομάδες- σε μια αντιρατσιστική διαδήλωση. Η πρωτοβουλία αυτή θα πρέπει να ιδωθεί στο πλαίσιο του αγώνα για τους πρόσφυγες, ο οποίος αναπτύσσεται στη Γερμανία εδώ και μερικά χρόνια. Στο Αμβούργο, έχει δημιουργήσει μεγάλη και έντονη πολιτική δυναμική, και έχει προσελκύσει την υποστηρικτική προσοχή διαφόρων τμημάτων της κοινωνίας, από αυτόνομους περιβαλλοντιστές έως φοιτητές και φιλελεύθερους.
Η πρωτοβουλία “δικαίωμα στην πόλη” κάλεσε επίσης σε συγκέντρωση και διαμαρτυρία, ειδικότερα κατά της έξωσης από το λεγόμενο “Esso-Houses”, ένα παλιό συγκρότημα κατοικιών στο Αμβούργο-St.Pauli με πάνω από 100 κατοικίες, καταστήματα, κλπ. Αυτή η οικιστική ενότητα πωλήθηκε σε επενδυτές το 2009, οι οποίοι είπαν ευθέως ότι ήθελαν να κατεδαφίσουν τα κτίρια αυτά και να οικοδομήσουν νέα, πιο κερδοφόρα κτίσματα. Οι εξώσεις από τα σπίτια έγιναν μόλις έξι ημέρες πριν από τη διαδήλωση, την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου! Το σύνθημα των διαδηλώσεων εκείνη την ημέρα ήταν “το δικαίωμα στην πόλη δεν γνωρίζει σύνορα”, κάτι που κατέστησε σαφή τη σύνδεση με τον αντιρατσιστικό αγώνα.
Η μεγαλύτερη διαδήλωση αναμενόταν από την πρωτοβουλία για τη σωτηρία του Rote Flora, το θρυλικό αυτόνομο κέντρο στην εξευγενισμένη περιοχή “Schanzenviertel” στο Αμβούργο. Το κοινωνικό κέντρο έχει απειληθεί με έξωση εδώ και μερικά χρόνια. Κατά καιρούς ο ιδιοκτήτης δείχνει πόσο σκληροπυρηνικός είναι και έτσι τώρα συζητιέται η ανάγκη για έξωση. Το Rote Flora -ένα από τα αυτόνομα κέντρα που αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με τη διοίκηση της πόλης και επέλεξε μια στρατηγική αντίστασης- είναι ένα από τα σημαντικότερα σύμβολα της πρωτοβουλίας “δικαίωμα στην πόλη”, όχι μόνο στο Αμβούργο, αλλά σε ολόκληρη τη Γερμανία. Επιπλέον, οι πρόσφυγες γύρω από το Lampedusa-Group έχουν ισχυρές σχέσεις με την εναλλακτική αυτόνομη σκηνή γύρω από το Rote Flora. Όλα τα θέματα της ημέρας μπορεί να θεωρηθεί ότι αποκρυσταλλώθηκαν στη διαδήλωση για το Rote Flora (ρατσισμός, αποκλεισμός από την ανάπτυξη της πόλης). Οι άλλες διαδηλώσεις και συνελεύσεις ήθελαν να συμμετάσχουν στη διαδήλωση για το Rote Flora, η οποία ορίστηκε για το απόγευμα του Σαββάτου. Είναι σημαντικό να αναφερθεί επίσης η ισχυρή υποστήριξη από την κινητοποίηση αντιφασιστικών ομάδων.
Οι προηγούμενες ημέρες
Η κινητοποίηση είχε σημαντικά αποτελέσματα. Όχι μόνο λόγω της παραδοσιακά ισχυρής παρουσίας του αυτόνομου κινήματος στη Γερμανία, που συμπορεύτηκε στις διαδηλώσεις για το Rote Flora, αλλά και εξαιτίας των δεσμών μεταξύ των θεμάτων που περιγράφηκαν παραπάνω, τα οποία είναι αυτή τη στιγμή πιο σχετικά με την ριζοσπαστική αριστερά στο Αμβούργο. Αλλά η κινητοποίηση δεν έμεινε μόνο σε γερμανικό επίπεδο. Πολλοί άνθρωποι από την Ευρώπη, κυρίως από την αυτόνομη σκηνή, ταξίδεψαν στο Αμβούργο. Μια επιθετική διαδήλωση αναμενόταν.
Πολιτικοί, τοπικός τύπος και αστυνομία έχτισαν το ιδεολογικό υπόστρωμα για τη δική τους στρατηγική συνολικής κλιμάκωσης τις ημέρες πριν τη διαδήλωση, παίζοντας με τους φόβους των ανθρώπων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης˙ το Αμβούργο θα πρέπει να “ανησυχεί για την πόλη, η οποία κινδυνεύει να καεί εντελώς”, έλεγε ο τοπικός τύπος. Τα μεγάλα πλήθη των καταναλωτών των χριστουγέννων έπρεπε να προστατευτούν. Η αστυνομία ανέμενε 6000 διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων 3000 “έτοιμους για βία”. Η έξωση από το Esso-Houses τις προηγούμενες μέρες αύξησε την ένταση. Η αστυνομία κινητοποιήθηκε επιθετικά, φέρνοντας ειδικές για ταραχές αστυνομικές μονάδες από όλη τη Γερμανία.
Την Παρασκευή, η αστυνομία κήρυξε το κέντρο της πόλης “επικίνδυνη ζώνη” (το St.Pauli δεν είναι ακριβώς στο κέντρο της πόλης, γι’ αυτό δεν είχε συμπεριληφθεί άμεσα). Μπορείτε να το εκλάβετε ως μια προσωρινή “κατάσταση εξαίρεσης”: καθέναν μπορούσαν να τον σταματήσουν, να τον ελέγξουν και να τον θέσουν υπό κράτηση χωρίς λόγο. Αυτή η μέθοδος της “επικίνδυνης ζώνης” είναι ασυνήθιστη στη Γερμανία και η τελευταία ευρεία χρήση της ήταν κατά τη διάρκεια του Blockupy, το 2012, στη Φρανκφούρτη. Τότε αυτό προκάλεσε τεράστια λαϊκή οργή. Με την ένταση να αυξάνεται, οι διοργανωτές της αντιρατσιστικής διαδήλωσης φοβήθηκαν βίαιες δυναμικές που θα προκαλούνταν από τους μπάτσους, και αντικατέστησαν τη συγκέντρωση με πορεία.
Επίσης την Παρασκευή, μετά από ποδοσφαιρικό αγώνα της ομάδας St.Pauli, περίπου 300 άτομα έκαναν μια αυθόρμητη διαδήλωση στο Reeperbahn (στην περιοχή “κόκκινα φανάρια”, κοντά στο Rote Flora) και έσπασαν το αστυνομικό τμήμα της περιοχής επιτιθέμενοι με πέτρες και βόμβες-μπογιές. Το κτίριο και πολλά αυτοκίνητα της αστυνομίας υπέστησαν ζημιές.
Σάββατο: Αμβούργο, εμπόλεμη ζώνη
Αυτό πρόσθεσε κι άλλο ξύλο στη φωτιά. Ώρες πριν αρχίσει η διαδήλωση για το Rote Flora, η αστυνομία είχε ισχυρή παρουσία στην περιοχή. Ελικόπτερα, ΜΑΤ παντού, 12 κανόνια νερού και πολλά άρματα κατά οδοφραγμάτων. Σταμάταγαν ανθρώπους και τους έθεταν υπό κράτηση, προτού καν μπορέσουν να διαδηλώσουν. Πολλοί έχουν πει δημοσίως ότι αυτό ήταν αναγκαίο, ιδιαίτερα λόγω της επίθεσης κατά του αστυνομικού σταθμού το προηγούμενο βράδυ. Τα περισσότερα από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης δεν θεώρησαν αυτές τις συλλήψεις ως πρόβλημα.
Περίπου στις 14:30 οι πρώτες ομιλίες ξεκίνησαν, αλλά η διαδήλωση δεν κινήθηκε ακόμα. Η αστυνομία λέει ότι 6000, ο Τύπος περίπου 8000 και οι διοργανωτές 10000, ενώθηκαν στο τέλος. Η διαδήλωση προχώρησε μόνο μερικά μέτρα (οι περισσότεροι δεν είχαν καν αρχίσει να κινούνται), όταν οι μπροστινές σειρές σταμάτησαν από την αστυνομική βαναυσότητα και χωρίς καμία προειδοποίηση. Πρώτα υπήρξε κάποια αψιμαχία, και στη συνέχεια η αστυνομία έριξε το κανόνι νερού απευθείας μέσα στις πρώτες σειρές. Μετά από αυτό, πέτρες, μπουκάλια και πυροτεχνήματα ρίχτηκαν στην αστυνομία. Σε γενικές γραμμές, μετά από 30 λεπτά η αστυνομία είπε ότι η διαδήλωση έληξε.
Η “επίσημη δικαιολογία” ποικίλλει μεταξύ δύο εκδοχών. Η πρώτη είναι ότι η διαδήλωση ξεκίνησε βίαια και πολύ νωρίς. Αυτό είναι τόσο γελοίο όσο ακούγεται, έτσι μια άλλη εκδοχή εμφανίστηκε: μόλις ξεκίνησε η διαδήλωση κάποιοι έριξαν πέτρες από μια γέφυρα στην αστυνομία. Αυτό είναι πιο ρεαλιστικό. Ή μήπως δεν είναι;
Το παραπάνω βίντεο καταγράφει το πώς σταμάτησε η διαδήλωση. Πρώτον, δείχνει ότι δεν υπήρξε επίθεση από τη διαδήλωση μέχρι που τη σταμάτησαν οι μπάτσοι. Στην εικόνα από τη γέφυρα, απ’ όπου υποτίθεται ότι ρίχτηκαν οι πέτρες, καθίσταται σαφές ότι οι αμαξοστοιχίες κυκλοφορούν ακόμα και με εξαίρεση ορισμένους φωτογράφους και θεατές δεν βρίσκονται άνθρωποι (που θα μπορούσαν πιθανώς να ρίξουν πέτρες) σε αυτή τη γέφυρα.
Ο επίσημος λόγος για το σταμάτημα της διαδήλωσης είναι εξαιρετικά φτωχός και αυτό δείχνει ότι η πρόωρη διακοπή ήταν προσχεδιασμένη. Καθώς επιτίθεντο στο μπροστινό μέρος της διαδήλωσης, άλλη μονάδα ΜΑΤ εισέβαλε στο πίσω μέρος της διαδήλωσης, όπου βρισκόταν το μπλοκ “Δικαίωμα στην Πόλη”. Η αστυνομία έκανε συντονισμένη επίθεση και στις δύο πλευρές.
Η διαδήλωση σταμάτησε πριν καν αρχίσει κυριολεκτικά. Μεγάλες ταραχές ξεκίνησαν, οδοφράγματα χτίστηκαν. Η αστυνομία χρησιμοποίησε γκλομπ, σπρέι πιπεριού και πολύ νερό από τα κανόνια, τα οποία λέγεται ότι ήταν γεμάτα με χημικά. Ακόμη και αν δεν ήταν, το κρύο νερό, σε συνδυασμό με τις ψυχρές καιρικές συνθήκες και την υψηλή πίεση με την οποία πέφτει καθιστούν τα κανόνια νερού εξαιρετικά δυσάρεστα και επικίνδυνα. Οι μπάτσοι περικύκλωσαν μερικές χιλιάδες ανθρώπους σε μια μεγάλη έκταση κοντά στο Rote Flora.
Ακόμη και εκείνοι που κατοικούν στην περιοχή και δεν πήραν μέρος στη διαδήλωση δεν μπορούσαν να μπουν ή να βγουν από τα σπίτια τους. Μετά από δύο ώρες η αστυνομία άνοιξε τον κλοιό και οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι να περάσουν. Μια μεγάλη ομάδα διασκορπισμένη σε πολλές μικρότερες ομάδες προσπαθούσε να φθάσει στο Esso-Houses, το οποίο είχε θεωρηθεί ως ένας προορισμός. Αυθόρμητες διαδηλώσεις πολλών ομάδων και περαιτέρω μάχες σημειώθηκαν σε πολλά σημεία . Το κέντρο της πόλης δεν ήταν προσβάσιμο, αλλά και πολλές περιοχές, συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης λεωφόρου Reeperbahn ήταν εντελώς αποκλεισμένες από την αστυνομία.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, περίπου 500 διαδηλωτές τραυματίστηκαν, μερικοί σοβαρά. Έγιναν μάλλον 300 προσαγωγές, ενώ 19 αντιμετωπίζουν κατηγορίες. Η αστυνομία ανέφερε 117 τραυματισμούς υπαλλήλων της. Γνωρίζουμε πώς αυτοί οι αριθμοί παράγονται και διευρύνονται, αλλά αυτή η εικόνα δείχνει τα υψηλά επίπεδα της βίας αυτής της μέρας. Επιπλέον, ο τύπος αναφέρει μεγάλες υλικές ζημιές σε ακίνητα, συμπεριλαμβανομένων των γραφείων του κυβερνώντος κόμματος των Σοσιαλδημοκρατών, τραπεζών και πολυτελών ξενοδοχείων.
Η μεγάλη, νόμιμη και εγκεκριμένη διαδήλωση δεν έγινε λόγω της αστυνομικής κλιμάκωσης. Δεν τίθεται καν αυτό υπό εξέταση, ισχυριζόμενοι απλώς ότι ήταν αναπόφευκτο εξαιτίας της βίας. Ο τοπικός και περιφερειακός τύπος έχουν κριτικάρει ελάχιστα τη στρατηγική της αστυνομίας, ως επί το πλείστον πιστεύουν το παραμύθι για τις επιθέσεις στην αστυνομία από τη γέφυρα ή από τις μπροστινές σειρές πριν από τη διαδήλωση και ως εκ τούτου την ανάγκη να μην επιτραπεί να πραγματοποιηθεί η πορεία.
Πολιτικές συνέπειες
Τι σημαίνει αυτό το γεγονός πολιτικά; Πώς πρέπει να το εννοήσουμε; Μια επικρατούσα επιχειρηματολογία, προωθημένη κυρίως από τον (αριστερό-)φιλελεύθερο τύπο σχετικά με την έννοια των συνταγματικών δικαιωμάτων είναι δημοφιλής˙ αυτή είναι η τρίτη φορά (μετά το Blockupy 2012 και 2013) που μεγάλες, σε εθνικό επίπεδο διαμαρτυρίες από την αριστερά και τη ριζοσπαστική αριστερά έχουν κηρυχθεί παράνομες και διαλύθηκαν. Παρά το γεγονός ότι περίπου το 90% του συνόλου των διαδηλώσεων των Ναζί έγιναν δυνατές χάρις στη βαναυσότητα εναντίον των αντιφασιστών, διότι είναι “συνταγματικό δικαίωμα των Ναζί” να διαδηλώνουν. Φαίνεται ότι ορισμένοι έχουν περισσότερα συνταγματικά δικαιώματα από άλλους. Παρ’ όλα αυτά, η συζήτηση αυτή συνοδεύεται από συζήτηση σχετικά με τη βία κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, η οποία σε πολλές περιπτώσεις αποτρέπει την ευρεία αλληλεγγύη από τη γερμανική κοινωνία προς αντικαπιταλιστές οι οποίοι ποινικοποιούνται επιτυχώς.
Αυτή η φιλελεύθερη αγανάκτηση για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι μπορεί να εκληφθεί ως μια παρεκβατική ώθηση ενάντια στην εξουσία. Το ριζοσπαστικό κίνημα, όμως, δεν θα πρέπει να περιορίσει τα επιχειρήματά του στο συνταγματικό επίπεδο και το γράμμα του νόμου. Η αστική δημοκρατία πάντα ήταν συμβατή με τη μαζική καταστολή και τις “έκτακτες” δράσεις, οι οποίες φαίνεται ότι απαιτούνται κατά καιρούς για να την εγγυηθούν. Στην Ευρώπη, πιο πρόσφατα στην Ισπανία και την Ουγγαρία, οι αυξανόμενες “έκτακτες” δράσεις (κατά των αμβλώσεων, της μετανάστευσης, κλπ) παίρνουν “δημοκρατικά νομιμοποιημένη” μορφή με το πέρασμά τους ως νόμο.
Ακόμη, αυτή η ημέρα θα μπορούσε να σκληρύνει τις γραμμές του μετώπου. Κάθε φορά που το γερμανικό αστυνομικό κράτος δείχνει τον εαυτό του, πολλοί ήδη πολιτικοποιημένοι επιβεβαιώνονται ως προς την πεποίθησή τους (πολύ δικαιολογημένη, όπως δείχνει η ημέρα) ότι είναι αδύνατο να κάνεις ειρήνη με το κράτος και γίνονται πιο ριζοσπαστικοί. Η ιδεολογική, γερμανική ερμηνεία της “δημοκρατίας” έγινε προφανής το ίδιο βράδυ: καθώς το επίσημο δελτίο ειδήσεων των 8 πανηγύριζε για την ελευθερία των ρώσων ακτιβιστών της αντιπολίτευσης, οι οποίοι ταιριάζουν τέλεια στις αντιλήψεις τους για την “Ελευθερία” (της αγοράς και της πλεονασματικής παραγωγής) και τον “Πλούτο” (για όσους μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το κράτος και το κεφάλαιο και ως εκ τούτου να τον “κερδίσουν”), η διαδήλωση στο Αμβούργο χτυπιόταν βάναυσα και δεν είχε αναφερθεί τίποτα.
Όχι ξαφνικά
Αλλά θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι αυτή η εξέλιξη αποτελεί έκπληξη. Είναι μάλλον το αποτέλεσμα της εν εξελίξει διαδικασίας ποινικοποίησης και πολιτικής δυσφήμησης των κοινωνικών αγώνων στη Γερμανία. Δύο κεντρικά θέματα της (ριζοσπαστικής) αριστεράς αυτή τη στιγμή -τα οποία επίσης ήταν κεντρικά στο Αμβούργο αυτό το Σαββατοκύριακο- είναι οι προσφυγικοί και αντιρατσιστικοί αγώνες και εκείνοι γύρω από τη στέγαση. Για τα θέματα αυτά, η αριστερά -παρά τα λάθη που μπορεί κανείς να της προσάψει- θα μπορούσε να λάβει σχετικά μεγαλύτερη αποδοχή από την κοινωνία των πολιτών από ό,τι συνήθως. Τα κεντρικά συνθήματα ήταν “όχι σύνορα”, “η πόλη ανήκει σε όλους” και “διεθνής αλληλεγγύη”.
Πάρτε τις παρεμβάσεις εναντίον του ρατσιστικού λόγου περί κρίσης. Με το σύνθημα “είμαστε εδώ επειδή καταστρέφετε τις χώρες μας”, οι ακτιβιστές για τους πρόσφυγες καθιστούν σαφές ότι η κρίση δεν πρέπει να προσωποποιείται και να προβάλλεται πάνω τους, αλλά θα πρέπει να θεωρηθεί ως κρίση του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, της παγκόσμιας αγοράς του και των δυναμικών συσσώρευσής του. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τους αγώνες για τη στέγαση. Χρόνια τώρα, κυρίως στο Βερολίνο και στο Αμβούργο, αλλά με αυξανόμενη εξάπλωση, πρωτοβουλίες ενεργοποιήθηκαν και δημιούργησαν μια καλή δημόσια θέση χωρίς απαραίτητα να κρύβουν μια ριζοσπαστική (δηλαδή, επαναστατική, αντικαπιταλιστική) κριτική. Κάνουν σαφές ότι ο τρέχων πολεοδομικός σχεδιασμός δεν είναι για εκείνους που ζουν στην πόλη και χρειάζονται μια στέγη πάνω από τα κεφάλια τους, αλλά για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και ενάντια σε κάθε φαντασία μιας λογικής κοινωνίας. Ο χώρος διαβίωσης δεν αντιμετωπίζεται ως μια ανάγκη για όλους, αλλά ως ένα εμπόρευμα που διατίθεται στο εμπόριο σε κάθε τιμή.
Οι αγώνες αυτοί και το μήνυμά τους αμφισβητούν και αναιρούν την ισχυρή εθνική ηγεμονία της λιτότητας ως τρέχουσα διαχείριση της κρίσης. Σε μια εποχή όπου η Ευρώπη χτίζει το φρούριό της ακόμη ψηλότερο για να εμποδίσει τη μετανάστευση, με δραματικά αποτελέσματα, και σε ένα μέρος όπου οι άνθρωποι πετιούνται έξω από τα διαμερίσματά τους επειδή δεν έχουν τα οικονομικά μέσα και αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της έλλειψης στέγης και του θανάτου, αυτά είναι θέματα όπου η ριζοσπαστική αριστερά στη Γερμανία (και πέρα από αυτήν), με τη ριζοσπαστική κριτική της, μπορεί να προσεγγίσει περισσότερους ανθρώπους από ό,τι συνήθως.
Αυτοί οι αγώνες δείχνουν ότι η κρίση είναι επίσης στη Γερμανία και δεν ήταν ποτέ έξω από αυτήν. Κανένα κράτος δεν είναι απρόσβλητο από την καθημερινή κρίση του καπιταλισμού. Το μήνυμα είναι σαφές: το σύνολο της χώρας -όπως απεικονίζεται στην ιδεολογική εθνική αφήγηση- δεν είναι ο “νικητής της κρίσης”, αλλά μόνο ορισμένες τάξεις και ομάδες, και μόνο με τη βαρύτερη εκμετάλλευση των άλλων – εντός ή εκτός των εθνικών συνόρων. Ακτιβιστές από όλη τη Γερμανία και από αλλού ενώθηκαν για να εκφράσουν αυτή την κριτική στο Αμβούργο και δέχτηκαν σκληρή ποινικοποίηση και επίθεση, ίσως σε ένα νέο επίπεδο που δεν έχουμε ξαναδεί. Δεν υπήρξε σχεδόν καθόλου ακόμη και η περίφημη διάκριση μεταξύ “βίαιων” και “μη βίαιων” διαδηλωτών στο Αμβούργο. Η δράση της αστυνομίας ήταν αποφασισμένη από την τοπική, σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στο Αμβούργο. Αλλά αυτή η μέθοδος αστυνόμευσης δεν είναι ανεπανάληπτη στη Γερμανία και δεν γίνεται διάκριση από τις τοπικές κυβερνήσεις – είτε είναι συντηρητική (όπως στη Φρανκφούρτη εναντίον του Blockupy), πράσινη ή/και σοσιαλδημοκρατική.
Στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν
Σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, η ανηλεής επίθεση στη διαδήλωση δεν είναι ιδιομορφία. Η καταστολή, η ποινικοποίηση και η πολιτική δυσφήμηση είναι προβλήματα που το ριζοσπαστικό κίνημα σε όλη την Ευρώπη και πέρα από αυτήν πρέπει να αντιμετωπίσει. Η αντιεξέγερση, όχι μόνο ως πρακτική μέθοδος στο δρόμο, αλλά και ως πολιτική πράξη, δεν είναι μόνο εθνική υπόθεση˙ μυστικές υπηρεσίες και αστυνομικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη έχουν έντονες ανταλλαγές. Η γερμανική αστυνομία είναι φημισμένη για τις τακτικές της, αλλά βλέπουμε επίσης πιο αυταρχικές αστυνομικές αντιδράσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ελλάδα και αλλού. Έτσι, οι τακτικές που αντιμετωπίσαμε στο Αμβούργο δεν αφορούν μόνο εμάς, αλλά αποτελούν επίσης κοινά προβλήματα για τα κοινωνικά κινήματα σε άλλες χώρες.
Μετάφραση: εργατική εφημερίδα Δράση
Πηγή: Beyond Europe
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.