Η αστυνομική δημοκρατία επιτίθεται. Ας απαντήσουμε.

Ο κόσμος της εργασίας βρίσκεται στο στόχαστρο της εξουσίας αυτό τον καιρό. Οι συλλογικές συμβάσεις και ο κατώτερος μισθός αποτελούν παρελθόν και επικυρώνεται με κάθε επισημότητα το καθεστώς της εργασιακής ζούγκλας.

Οι δημόσιες συγκοινωνίες και οι κοινωνικές υπηρεσίες μετατρέπονται σε είδη πολυτελείας για την πλειονότητα της κοινωνίας. Πανάκριβα εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς, πανάκριβα τιμολόγια για νερό, ηλεκτρικό ρεύμα και επικοινωνίες. Άγρια φορολογία για μισθωτούς και συνταξιούχους, πλήρης ασυλία για τα λαμόγια της πλουτοκρατίας και του πολιτικού κατεστημένου. Το ζήτημα είναι «να σωθεί η οικονομία», δηλαδή τα προνόμια και τα κέρδη μιας δράκας καθαρμάτων που καλύπτονται πίσω από στρατιές ένστολων πραιτόρων και ψευδολόγων στα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης.

Σ’ αυτό το καθεστώς αστυνομικής δημοκρατίας με εμφανή χαρακτηριστικά ολοκληρωτισμού, είναι φυσικό επόμενο η δαιμονοποίηση κάθε μορφής αντίστασης. Από τα κοινωνικά κινήματα ενάντια στο χαράτσι στη μετακίνηση μέχρι τους εργατικούς αγώνες που εξελίσσονται σε κλάδους που πλήττουν τα άγρια κυβερνητικά μέτρα. Μέσα σε αυτό το κλίμα ιδιότυπου κοινωνικού πολέμου δεν προκαλεί έκπληξη η απάνθρωπη και χυδαία αντιμετώπιση των μεταναστών εργατών που πραγματοποιούν απεργία πείνας διεκδικώντας ίσα μεροκάματα με τους ντόπιους και να τερματιστεί το μακρόχρονο καθεστώς παρανομίας που τους έχει επιβάλλει το καθεστώς προκειμένου να αποτελούν φτηνό εργατικό δυναμικό για την «ανάπτυξη». Οι μετανάστες εργάτες αντιμετωπίστηκαν ως απειλή για την τάξη και ασφάλεια μιας κοιμώμενης μικροαστικής μάζας. Η άρση του ασύλου και η εκδίωξή τους από τη Νομική με την επιστράτευση όλων των ειδών των κατασταλτικών μηχανισμών, έγιναν με τη συνενοχή, της συστημικής αριστεράς και των παρατρεχάμενών της εκτός του κοινοβουλίου. Οι μάσκες έπεσαν με πάταγο και αποκαλύφθηκε αυτό που κάποιοι χρόνια έβλεπαν πίσω από τις αγωνιστικές κορώνες, το άβουλο, υποταγμένο και μικροπολιτικό πρόσωπο ενός αριστερού εσμού που φαντασιώνεται ότι κάποτε θα πάρει τη θέση των εξουσιαστών.

Στην Ελλάδα η επίθεση του καθεστώτος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Στη Μέση Ανατολή ωστόσο, μέσα από τους καπνούς και τα οδοφράγματα, η ιστορία αλλάζει σελίδα. Σήμερα στην Αίγυπτο, χθες στην Τυνησία, η εξέγερση των καταπιεσμένων δείχνει ότι τίποτα δεν χάθηκε κι όλα μπορούν συνεχιστούν μέσα από αγώνες χωρίς φωτισμένες ηγεσίες, κόμματα και συμφέροντα. Τα αδέλφια μας εκεί που δίνουν μάχες σε δρόμους και πλατείες, μας υπενθυμίζουν ότι οι λαοί μπορούν μόνοι τους να αλλάξουν τη ζωή τους και να ορίσουν αυτοί τις παραμέτρους της.

Εδώ η αστυνομική δημοκρατία επιτίθεται. Ας τους απαντήσουμε όπως τους αξίζει…